என் கிரிக்கெட் வரலாறு - 16

தூக்கி எறியப்பட்ட தாதா.... 

2005ஆம் ஆண்டை பொறுத்தவரை என் வாழ்வில் கொஞ்சம் கடினமான காலகட்டங்களில் ஒன்று. பொறியியல் படிப்பின் இறுதிநாட்கள். அடுத்து என்ன செய்யப்போகிறோமோ? என்ற குழப்பம். இந்த காலகட்டத்தில் கிரிக்கெட்டின் மீது கொஞ்சம் ஈடுபாடு குறைந்து போனதேன்னவோ உண்மைதான். ஒரு வழியாக படிப்பு முடிந்து, எல்லோரையும் போலவே வேலை தேடி சென்னைக்கு பயணமானேன். அப்போதைக்கு பெங்களூருவை விட சென்னையில் காஸ்ட் ஆஃப் லிவிங் குறைவு என்பதால் இந்த முடிவு. மேலும் அப்போது மொழி தெரிந்த சென்னையே என்னை பயமுறுத்தியது. மொழி தெரியாத பெங்களூருவில் நான் என்ன செய்ய முடியும்? நண்பர் ஒருவர் உதவியுடன், ஒரு சிறு அறையில் தங்க ஆரம்பித்தோம். அப்போதெல்லாம் எங்கள் அறையில் டிவி கிடையாது என்பதால் பேப்பரில் மட்டுமே கிரிக்கெட் செய்திகளை படிப்போம். எப்போதாவது ஒருமுறை அருகில் இருக்கும் கடைகளில் கிரிக்கெட் பார்ப்பதோடு சரி. மேலும் நான் அப்போதிருந்த மன நிலையில், கிரிக்கெட்டில் எல்லாம் மனம் லயிக்கவில்லை. 

இதற்கு இன்னொரு காரணமும் உண்டு. கிரிக்கெட்டின் தாதா கங்குலி மீதான நடவடிக்கைகளும் சர்ச்சைகளும். 2004 இறுதியில் இந்தியா ஓரளவுக்கு வெற்றிகளை குவித்தாலும், ஒரு தனி நபராக கங்குலியின் செயல்பாடுகள் திருப்தி அளிக்கவில்லை. அதே போல சென்ற இடமெல்லாம் பிரச்சனை, சண்டை. ஒரு போட்டியில் ஆடுகள அமைப்பாளரிடம் ஏதோ பிரச்சனை செய்ய, கங்குலி கேட்டுக்கொண்டதற்கு அப்படியே எதிர்பதமாக ஆடுகளம் தயார் செய்யப்பட்டிருக்கிறது. அதே போட்டியில் கங்குலியை எதிர்பார்த்த ஆஸ்திரேலியாவின் கேப்டன், டாஸ் போட டிராவிட் வந்ததை பார்த்ததும், "கங்குலி எங்கே?", என்று கேட்க, டிராவிட், "யாருக்கு தெரியும்?" என்று கூறி இருக்கிறார். இது மிகப்பெரிய சர்ச்சையை கிளப்பியது. இவை எல்லாவற்றுக்கும் மகுடம் வைக்கும் விதமாக, கிளம்பியது பயிற்சியாளர் சேப்பலுடன் ஏற்பட்ட மோதல். 

2005 கடைசியில் இந்தியா அணியின் பயிற்சியாளர் ஆனார் ஆஸ்திரேலியாவின் கிரெக் சேப்பல். முதல் நாளில் இருந்தே கங்குலியுடன் பிரச்சனை தொடங்கியது. ஒரு கட்டத்தில் அவர் பி‌சி‌சி‌ஐக்கு மறைமுகமாக ஒரு மெயில் அனுப்பி உள்ளார். அதில் கங்குலி உடலளவிலும், மனதளவிலும் கிரிக்கெட் ஆட தகுதி அற்றவர் என்றும், அவர் இந்தியா அணிக்குள் பல பிரிவினைகளை உண்டாக்கி, ஒரு மாஃபியா கும்பல் போல நடத்துகிறார் என்றும் கூறி இருக்கிறார். இந்த மெயில் வெளியே கசிய, கங்குலி ரசிகர்கள் அனைவரும் கொதித்துப்போனார்கள். சேப்பல் பதவி விலக வேண்டும் என்று கோரிக்கை வைக்கப்பட்டது. இந்திய மீடியாக்கள் கூட கங்குலிக்கு ஆதரவாகவே இருந்தன. இந்த நேரத்தில் இந்திய அணி ஜிம்பாப்வே சென்றிருந்தது. திரும்பி வந்தவுடன் இது குறித்து விவாதிக்க வேண்டும் என்று முடிவு கட்டப்பட்டது. சொல்லி வைத்தாற்போல, ஜிம்பாப்வேயில் நடந்த நியூசிலாந்துக்கு எதிரான இறுதி போட்டியில் இந்தியா தோல்வியை தழுவி வெறும்கையோடு நாடு திரும்பியது. 

அதற்கடுத்ததாக நவம்பரில் இலங்கையுடன் சொந்த மண்ணில் ஒரு தொடர் ஆரம்பிக்கிறது. முன்னதாக உத்தேச அணியில் கங்குலியும் இருந்தார். எல்லோரும் பயிற்சியில் ஈடுபட்டுக்கொண்டிருந்தபொது அந்த செய்தி வெளியானது. அதாவது, "கங்குலி கேப்டன் பதவியில் இருந்து நீக்கப்பட்டார். புதிய கேப்டனாக டிராவிட் இருப்பார். மேலும் கங்குலி இலங்கைக்கான தொடரில் இருந்தும் நீக்கப்பட்டுள்ளார்." என்னைப்போன்ற ரசிகர்களுக்கு இது மாபெரும் அதிர்ச்சி. பயிற்சியில் இருந்த கங்குலிக்கு என்ன செய்வதேன்றே தெரியவில்லை. மவுனமாக டிரெஸ்ஸிங் ரூம் சென்று தன் உடைமைகளை எடுத்துக்கொண்டு கிளம்பினார். இதில் ஒரு சோகம் என்னவென்றால், அப்போதைய சீனியர்களான சச்சின், மற்றும் டிராவிட் கங்குலியிடம் ஒரு வார்த்தை கூட பேசவில்லை. இத்தனை வருடங்களாக தன்னுடன் பழகியவர்கள், எதிரியாக பாவித்தாலும்,  தான் விடைபெறும்போது ஒரு சம்பிரதாயத்துக்காவது வந்து பேசி இருக்கலாம். 

அதை விட மிகப்பெரிய கொடுமை, கங்குலியால் உருவாக்கப்பட்ட வீரர்களான, சேவாக், யுவ்ராஜ், ஜாகீர் ஆகியோர், கங்குலி கிளம்பும்போது டிரெஸ்ஸிங் ரூமில்தான் இருந்திருக்கிறார்கள். ஆனால் கங்குலியை கண்டுகொள்ளவே இல்லை. இதை விட வேதனை வேறெதுவும் இருக்கவே முடியாது. "இதோ என் கனவு அணியின் கதாநாயகர்கள், என்னை உதறிவிட்டார்கள்." என்று கங்குலி நிச்சயம் வருந்தி இருப்பார். இந்த சம்பவங்களுக்கு பிறகு கங்குலி மீதான பிரியம் எனக்கு இன்னும் அதிகரித்தது. ஒரு சிறந்த வீரனைக்கூட இப்படி கேவலமாக நடத்தும் பாங்கு இந்திய கிரிக்கெட் வாரியத்துக்கு மட்டுமே உண்டு. இது குறித்து அப்போது குமுதத்தில் வந்த ஒரு கட்டுரையில், "புதிய கேப்டன் என்ற முறையிலாவது டிராவிட் பேசி இருக்கலாம். இளையவீரர்கள் பேசாமல் இருந்தது கூட பயத்தின் காரணமாக இருக்கலாம். ஆனால் டிராவிட் அப்படி இருந்தது சரியல்ல. கங்குலி மீது டிராவிட் கொண்டிருந்த கசப்புணர்வே இதற்கு காரணம்." என்று கூறி இருந்தார்கள். மேலும், "இந்த மாதிரி நிலையில் பதவிக்கு வந்திருக்கும் டிராவிட், நாளை நமக்கும் இதே நிலைமைதான் என்பதை நினைவில் வைத்துக்கொள்ள வேண்டும்." என்று எழுதி இருந்தார்கள். அவர்கள் சொன்னது போலவே, கடைசியில் டிராவிட்டுக்கும் இதே நிலைமை ஏற்பட்டதுதான் பரிதாபம். கங்குலியின் இந்த நிலைமை இனி வரும் எல்லா கேப்டன்களுக்கும் ஒரு பாடம். இந்திய கிரிக்கெட்டை பொறுத்தவரை அது தலைசிறந்த கேப்டனாக இருந்தாலும்,  அரசியல் காரணங்களுக்காக, தூக்கி எறிய தயங்கமாட்டார்கள். ஆகவே அந்த மனநிலைக்கு தன்னை தயார் செய்து கொள்வது மிக அவசியம். நாளைக்கு தோனிக்கு கூட இந்த நிலைமை வரலாம்.

முன்னதாக இந்திய அணியில் இணைந்திருந்த தோனி ஒரு நிலையான இடத்தை பிடிக்கும் பொருட்டு அதிரடியாக ஆடத்தொடங்கினார். ஏப்ரலில் இந்தியா வந்த பாகிஸ்தான் அணி, டெஸ்ட் தொடரை சமன் செய்தாலும், ஒருநாள் தொடரை அபாரமாக ஆடி கைப்பற்றியது. இந்திய ரசிகர்கள் மத்தியில் சேவாக்கும், தோனியும் கதாநாயகர்களாக மாறிக்கொண்டிருந்தார்கள். தோனி வாழ்வில் மிக முக்கியமானதொரு தொடர் என்றால் அது 2006 தொடக்கத்தில் இந்தியா மேற்கொண்ட பாகிஸ்தான் தொடர்தான். டெஸ்ட் தொடரை பொறுத்தவரை, முதல் இரண்டு டெஸ்டுகள் டிரா ஆக, மூன்றாவது டெஸ்டை பாகிஸ்தான் கைப்பற்றியது. இந்த மூன்றாவது டெஸ்டில் கங்குலி ஆடினார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. ஒருநாள் தொடரில் இந்தியா ஐந்துக்கு நாலு போட்டிகளில் வென்று அபாரமாக கோப்பையை கைப்பற்றியது. அதிலும் இந்தியா பாகிஸ்தான் வித்தியாசமில்லாமல் எல்லோரும் ரசித்தது, தோனியின் அதிரடி ஆட்டம்தான். மிக குறைந்த பந்துகளில், அதிக ரன்களை குவித்து எல்லா போட்டிகளிலுமே சிறப்பான ஆட்டத்தை பதிவு செய்தார். அவரது பேட்டிங் ஸ்டைல் மிக வினோதமாக் இருந்தது. பல கிரிக்கெட் நிபுணர்கள் இதை விமர்சனம் செய்தார்கள். "இவ்வாறு ஆடினால் தொடர்ந்து ஆட முடியாது." என்று கூறினார்கள். ஆனால் அதை எல்லாம் பொய்யாக்கி காட்டினார் தோனி. பாகிஸ்தானின் அப்போதைய அதிபர் முஷாரப், "தோனியின் ஹேர்ஸ்டைல் எனக்கு பிடித்திருக்கிறது." என்று கமெண்ட் அடிக்கும் அளவிற்கு பிரபலம் ஆனார். (பின்னாளில் தன் நீண்ட முடியை ஏனோ வெட்டி விட்டார்). 

தோனியின் வருகை என்பது இந்தியாவுக்கு ஒரு வரப்பிரசாதம் என்று அப்போதே நான் நினைத்தேன். எனக்கு ரொம்ப நாளாகவே ஒரு வருத்தம் உண்டு. அதாவது நான் கிரிக்கெட் பார்க்க தொடங்கிய காலத்தில் இருந்து, ஒவ்வொரு கிரிக்கெட் அணிக்கும் குறைந்த பட்சம் இரண்டு அல்லது மூன்று கீப்பர்கள் மட்டுமே இருந்திருக்கிறார்கள். அதிலும், தென்னாப்பிரிக்காவின் ரிச்சர்ட்சன், ஜிம்பாப்வேயின் ஆண்டி பிளவர், ஆஸ்திரேலியாவின் ஹீலி மற்றும் கில்க்றிஸ்ட், இலங்கையின் காலுவிதரானா மற்றும் சங்கக்காரா, பாகிஸ்தானின் லத்தீப் மற்றும் மொயின்கான் போன்றவர்கள் நீண்டகாலம் கீப்பர்களாக இருந்த காலகட்டத்தில், இந்தியா ஒவ்வொரு தொடருக்கும் ஒரு புதிய கீப்பரை அறிமுகப்படுத்தி கொண்டிருந்தது. கிரண் மோர், விஜய் யாதவ், நயன் மொங்கியா, எம்‌எஸ்‌கே பிரசாத், சபாகரீம், தகியா, தீப்தாஸ் குப்தா, சமீர் டீகே, பார்த்திவ் பட்டேல், தினேஷ் கார்த்திக், அஜய் ரத்ரா மற்றும் ராகுல் டிராவிட் என்று இந்த பட்டியல் மிக நீளம். ஒரு பதினாறு ஆண்டுக்குள் இத்தனை விக்கெட் கீப்பர்கள் எந்த அணியிலுமே இருந்திருக்க மாட்டார்கள். மேலும் இந்திய விக்கெட் கீப்பர்கள் பேட்டிங்கில் அவ்வளவாக சோபித்ததில்லை. உருவ அமைப்பிலும், சிறுவர்கள் போலவே இருந்திருக்கிறார்கள். "ஆண்டி பிளவர், கில்க்றிஸ்ட் மாதிரி ஒரு அதிரடி விக்கெட் கீப்பர் இந்தியாவுக்கு கிடைக்கமாட்டாரா?" என்று ஏங்கிக்கொண்டிருந்த போதுதான், தோனி இந்திய அணிக்கு வந்தார். 

இது வரை இந்தியா பார்த்திராத ஒரு ஆஜானுபாகுவான ஒரு விக்கெட் கீப்பர். பேட்டிங்கிலும், கீப்பிங்கிலும் குறை சொல்ல்வே முடியாது. அடுத்த உலகக்கோப்பை தொடங்கவுள்ள இந்த நேரத்தில் இது ஒரு நல்ல அறிகுறி. இப்போதும் இந்திய அணி ஒரு சிறந்த அணியாகவே எனக்குதோன்றியது. 2003 உலகக்கோப்பை தொடரில் இருந்த பெரும்பாலான வீரர்கள் அணியில் இருந்தார்கள். இந்த முறை தொடர் மேற்கிந்திய தீவுகளில் நடைபெறவுள்ளது. பந்துவீச்சாளர்களுக்கு சாதகமான இந்த ஆடுகளத்தில், மிக கடினமாக உழைத்தால்தான் ஜெயிக்க முடியும். இருந்தாலும் என் மனதில் நம்பிக்கை இருந்தது. 

முன்னதாக 2006இல் நடந்த ஒரு முக்கியமான ஆட்டத்தை பற்றி சொல்லியாகவேண்டும். இந்த ஆட்டத்தை பார்க்கும் வாய்ப்பு சில ஆண்டுகள் கழித்தே எனக்கு கிடைத்தது. 2006 மார்ச்சில், இந்தியாவை புரட்டி எடுத்த அதே ஜோகனஸ்பர்க் மைதானத்தில் ஒரு முக்கிய ஆட்டத்தில் தென்னாப்பிரிக்காவை சந்தித்தது ஆஸ்திரேலியா. ஏற்கனவே 2-2 என்ற சமநிலையில் தொடர் இருந்ததால் இந்த போட்டி ஒரு இறுதி போட்டி மாதிரி இருந்தது. முதலில் ஆடிய ஆஸ்திரேலியா யாரும் கனவிலும் நினைத்து பார்க்க முடியாத ஸ்கோரான 434 ரன்களை குவித்தார்கள். பாண்டிங் அடித்து நொறுக்கி தள்ளிவிட்டார். ஏறக்குறைய எல்லாரும் ஆட்டம் முடிந்து விட்டதேன்றே நினைத்தார்கள். ஆனால் தொடர்ந்து ஆடத்தொடங்கிய தென்னாபிரிக்கா மனம் தளராமல் ஸ்கோரை விரட்டியது. ரிக்கி பாண்டிங்கின் ஆட்டத்தை மறக்க செய்யும் அளவிற்கு கிப்ஸ் மரண அடி அடித்தார். அவருக்கு இணையாக ஸ்மித்தும் பட்டையை கிளப்பினார். ஸ்மித் அவுட் ஆகும்போது ஸ்கோர் 22 ஓவருக்கு 190. ஆனாலும் மனம் தளராத கிப்ஸ் தொடர்ந்து ஆடினார். அவர் அவுட் ஆகும்போது ஸ்கோர் 32 ஓவரில் 300. எனக்கு தலை சுற்றியது. இதுவரை இப்படி ஒரு ஆட்டத்தை நான் பார்த்தது கிடையாது.

தொடர்ந்து விக்கெட்டுகள் விழுந்தாலும் எல்லோரும் அதிரடியாய் ஆடிக்கொண்டிருந்தார்கள். ஒரு கட்டத்தில் மூன்று ஓவருக்கு முப்பது ரன் எடுக்கவேண்டும். லூயிஸ் வீசிய அந்த ஓவரில் மூன்று பவுண்டரிகள் உள்பட 17 ரன் எடுக்கப்பட்டது. கடைசி ஓவரில் எழு ரன் அடிக்கவேண்டும். இருப்பது இரண்டு விக்கெட். புயல்வேக பிரேட்லீ பந்தை அபாரமாக எதிர் கொண்ட பவுச்சர், ஒரு ரன் எடுக்க, அடுத்த பந்தை பவுண்டரிக்கு விரட்டினார் ஹால். அடுத்த பந்து கேட்ச் ஆக மாற, ஆட்டம் சூடு பிடித்தது. மூன்று பந்துகளில் இரண்டு ரன். பிரெட் லீ பந்தை நீடினி எதிர்கொள்ளவேண்டும். எல்லோரும் சீட் நுனிக்கு வந்துவிட, அடுத்த பந்தில் 1 ரன் எடுக்கிறார் நீடினி. "அப்பாடா!" என்றிருந்தது எல்லோருக்கும். அடுத்த பந்தை பவுண்டரிக்கு அனுப்ப, ஒரு உலகசாதனையை அதே போட்டியில் முறியடித்து, சாதனை படைத்தது தென்னாபிரிக்கா. இந்த போட்டியில் பவுலர்களை நினைத்தால்தான் பரிதாபமாக இருக்கிறது. 

கரீபியன் மண்ணில் இந்தியா பூசிக்கொண்ட கரி.... அடுத்த பதிவில். 

உங்களுக்கு பிடிச்சிருந்தா ஓட்டு போடுங்க....

உங்க கருத்துக்களை இங்கே பதிவு பண்ணுங்க....