நான் என்ன தப்பு செஞ்சேன்?

என் நண்பன் சென்னையில் உள்ள ஒரு சாப்ட்வேர் கம்பெனியில் வேலை பார்க்கிறான். அவனுக்கு எப்போதுமே அரசு அதிகாரிகள், மற்றும் அரசு துறைகளின் மீது மாறாத வெறுப்பு உண்டு. எப்போது அவர்களைப் பற்றி பேசினாலும் ஒரு வித ஏளனத்தோடே பேசுவான். குறிப்பாக போலீஸ்காரர்களை அவன் மதிப்பதே இல்லை. ஏனென்றால் அவனது அக்காவின் கணவர் மிகப்பெரிய ஏலக்காய் வியாபாரி. சிறு வயதில் வறுமையின் கோரப்பிடியில் இருந்து மீண்டு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இன்று கோடிகளுக்கு அதிபதி ஆகி இருக்கிறார். அவரிடம் வாரம் ஒருமுறை அந்த ஊர் காவல்துறை அதிகாரிகள் கை கட்டி வாய் பொத்தி, மாமூல் வாங்கி செல்வார்களாம். அதை பார்த்து பார்த்து, இவனுக்கு காவல்துறை மீதிருந்த மரியாதையே போய்விட்டது. அரசு துறைகளை அவன் வெறுப்பதற்கு முக்கிய காரணம் ஒன்றும் இருக்கிறது. இவனது தந்தையின் வாழ்க்கையில் நடந்த சில நிகழ்வுகள்.

அவனது தந்தை ஒரு அரசு அதிகாரி. எழுபதுகளில் மாவட்ட சார்பதிவாளர் அலுவலகத்தில் ஒரு சிறு பதவியில் பணியை தொடர்ந்தவர். அரசாங்கத்தின் மீதும், அவர் சார்ந்த துறையின் மீது மிகுந்த காதல் கொண்டவர். 'பலகாரக்கடைக்காரர்கள்', என்ற புகழ் பெற்ற குடும்பத்தில் பிறந்த ஒரே ஆண் வாரிசான அவர், இயல்பிலேயே லஞ்சம் வாங்குவதை வெறுத்தார். இதனால் சம்பந்தப்பட்ட அந்த கிளை அலுவலகத்தில் அவருக்கு நல்ல பெயர். பத்திரப்பதிவு, ரியல் எஸ்டேட் துறையில் ஏற்படும் முறைகேடுகள் பற்றி சொல்லித்தெரிய வேண்டியதில்லை. இருந்தாலும் கடைசி வரை அவர் தன் நேர்மையை விட்டுக்கொடுக்கவே இல்லை. கிட்டத்தட்ட இருபது ஆண்டுகள் சர்வீஸ் வெற்றிகரமாக கடந்து விட, தொடங்கியது சனி. வயிற்றில் செய்யப்பட்ட அறுவை சிகிச்சை காரணமாக, சில மாதங்கள் வீட்டிலேயே தங்கி இருக்க வேண்டிய நிலை. மெடிக்கல் லீவில் இருந்த அவர், வீட்டில் இருந்தபடியே அலுவலகப்பணிகளை செய்து வந்துள்ளார். இது பெரும்பாலான அரசு அதிகாரிகள் செய்வதுதான். லீவ் முடிய இரண்டு நாள் இன்னும் மீதமிருக்கையில், அலுவலகத்துக்கு ஒரு விசிட் அடித்திருக்கிறார். அப்போது லஞ்ச ஒழிப்புத்துறை மும்முரமாக அரசு அதிகாரிகளை நோட்டம் விட்ட காலகட்டம். இவர் தன் மேஜைக்கு வந்து டிராயரை இழுக்க, உள்ளே கத்தையாக கொஞ்சம் பணம். பணத்தை எடுக்கப்போனவர், ஏதோ ஒன்று உள்ளே நெருட பணத்தை தொடாமலேயே டிராயரை மூடி விட்டார். திடீரென்று அவரை சுற்றி வளைத்த லஞ்ச ஒழிப்புத்துறையினர் அவரை கைது செய்து, வழக்கு பதிவு செய்து விட்டனர். 

இவர் அலுவலகத்தில் இல்லாத அந்த காலகட்டத்தில், அலுவலக பியூன், அந்த டேபிள் டிராயரை லஞ்சப்பண பரிவர்த்தனைக்கு பயன்படுத்தி இருக்கிறான். பியூனுக்கு விரிக்கப்பட்ட வலையில் இவரும் மாட்டிக்கொண்டு விட்டார். இவர் செய்த ஒரே நல்ல காரியம், அந்த பணத்தை கையால் தொடாமல் இருந்ததுதான். தொட்டிருந்தால் அதில் தடவப்பட்டிருந்த அந்த ரசாயனம், இவரை குற்றவாளி என்று நிரூபித்திருக்கும். தேவை இல்லாமல் அலுவலகத்துக்கு அன்று சென்றது, அலுவலகப்பணிகளை வீட்டில் இருந்தே கவனித்தது (பெரும்பாலான அரசு அதிகாரிகள் லஞ்ச பணத்தை வீட்டில் வைத்தே பரிமாற்றம் செய்வார்கள்) இவருக்கு எதிராகத் திரும்பியது.  ஒரு மாதிரி இரண்டு பக்கமும் பேலன்ஸ்ஆக இருக்கும் இவ்வழக்கு விசாரணைக்கு வந்தது. இந்த நிகழ்ச்சிகள் நடந்தது, தொண்ணூறுகளின் இறுதியில். இவருக்கு மூன்று பெண் குழந்தைகள், கடைசியாக ஒரே ஒரு பையன் (என் நண்பன்). ரசாயன பரிசோதனையில் குற்றத்தை நிரூபிக்க முடியாத காரணத்தால், வழக்கு வலுவிழந்தது. ஆனாலும் இன்ன பிற காரணங்களால் வழக்கு இழுத்துக்கொண்டே சென்றது. 

நீதிபதிகளின் இடமாற்றம், ஒரு பக்க சார்புள்ள நீதிபதிகள், தப்பான ஆளை கைது செய்தாலும், அதை பூசி மொழுக நினைத்த லஞ்ச ஒழிப்பு துறை அதிகாரிகள், சரியாக சிக்கிக்கொண்ட பியூனின் தில்லாலங்கடி வேலைகள் என்று வழக்குக்கு பல்வேறு இடையூறுகள். இந்த இடைப்பட்ட காலத்தில் இவருக்கு பிரமோஷன், இங்க்ரீமெண்ட், போனஸ் என்று எல்லாமே கட். மேலும் அரை சம்பளம் மட்டுமே கிடைத்தது. பெண்கள் அனைவருக்கும் திருமணம், மகனின் பட்டப்படிப்பு என்று எல்லாம் சேர்ந்து இவரை நடுரோட்டுக்கு இழுத்து வந்துவிட்டது. "எதை தின்றால் பித்தம் தீரும்?", என்ற நிலைக்கு தள்ளப்பட்ட இவர், பல்வேறு வக்கீல்களை சந்தித்து, அவர்களின் பணத்தாசையால் கடனாளியாகவும் ஆனார். ரிட்டைர்டும் ஆகி விட்டார். ஒரு கட்டத்தில் இவரை கைது செய்த லஞ்ச ஒழிப்பு அதிகாரியே இவரிடம், "அன்னைக்கு வந்ததுதான் வந்துட்டோம், வெறும் கையோடு போகக்கூடாதுன்னுதான், வழக்கு பதிவு செஞ்சோம்....சாரி.", என்று கூறினாராம். இவரும் விரக்தியான சிரிப்பை உதிர்த்து விட்டு நகர்ந்து விட்டார். ஒரு வழியாக கிட்டத்தட்ட பதினான்கு ஆண்டுகள் வனவாசத்துக்கு பிறகு, 2011 இறுதியில் வழக்கில் இருந்து இவர் விடுவிக்கப்பட்டார். ஆனால் அதற்குள் இவரது நற்பெயர், சொத்து, சுயமரியாதை எல்லாம் போய்விட்டது. 

"சரி தீர்ப்புதான் வந்துவிட்டதே? இனி கவலை இல்லை.", என்றுதானே நினைக்கிறீர்கள்? அதுதான் இல்லை. இவர் மீது வழக்கு பதிவு செய்த அந்த தினத்தில் இருந்து இவர் ரிட்டையர் ஆன தினம் வரையிலான இவரது பாக்கி சம்பளம் வரவேண்டி இருக்கிறது. இடைப்பட்ட காலத்தில் இவருக்கு வழங்கப்படவேண்டிய பணி உயர்வுகள், அதற்கேற்ற சம்பள உயர்வுகள், போனஸ் ஆகியவை இவருக்கு இன்னும் கொடுக்கப்படவில்லை. இதனோடு ஆறாவது சம்பள கமிஷன் கணக்கு வேறு இணைகிறது. இவற்றை எல்லாம் கணக்கிட வேண்டும் என்றால் தனியாக ஒருவர் நாள் முழுவதும் வேலை செய்ய வேண்டி வரும். இவற்றிற்காக இவர் அலையோ என்று அலைந்து, வேலையை தொடங்கி விட்டார். இதனிடையே அரசு அதிகாரிகளின் பணி உயர்வு குறித்த வழக்கு ஒன்றில் நீதிமன்றம் தீர்ப்பு வழங்க, இவருக்கு மேலும் இரண்டு பதவி உயர்வுகள் வழங்க வேண்டுமாம். ஆக மறுபடியும் கணக்கை முதலில் இருந்து தொடங்க வேண்டும். இதற்காக இவர் சமர்ப்பித்த ஆவணங்கள், சென்னை மற்றும் இவர் வேலை பார்த்த இரண்டு மூன்று மாவட்ட பதிவாளர் அலுவலகம் ஆகியவற்றிற்கு பலமுறை தாவி தாவி சுற்றி வர வேண்டியிருக்கும். அரசு இயந்திரத்தை பற்றித்தான் தெரியுமே. இவரது ஆவணங்கள் திருவாரூர் தேர் மாதிரி ஆடி அசைந்து நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறது. இவரும், "கொஞ்சம் அயர்ந்தாலும் தேரை நடுத்தெருவில் விட்டுவிட்டு போயி விடுவார்கள்.", என்று கவனமாக பின்தொடர்ந்து கொண்டிருக்கிறார். இடையே வக்கீல் ஒருவர், "இந்த பணத்திற்கு உங்களுக்கு வட்டி கிடைக்காது, ஆனால் வழக்கு ஒன்றை பதிவு செய்தால் வட்டியும் கிடைக்கும் அதே போல ஒரே மாதத்தில் பணத்தையும் வசூலித்து விடலாம். எனக்கு ஒரு 20% கொடுங்க.", என்றாராம். இவர், "பொதும்டா சாமி....", என்று அவரை கையெடுத்து கும்பிட்டு விட்டு, "நானே பாத்துக்கிறேன்." என்று வயதான காலத்தில் இன்று வரை பல அலுவலகங்களுக்கு நடையாய் நடந்து கொண்டிருக்கிறார். 

இங்கே தப்பு செய்பவர்களுக்கு வாழ்வில் எந்த பிரச்சனையுமே வருவதில்லை. ஆனால் தவறே செய்யாத ஒருவர், தன் வாழ்நாளில் நிம்மதி அனைத்தையும் இழந்து, ரிட்டையர் ஆன பிறகும், ஓய்வில்லாமல் மன ஊளைச்சலோடு அலைந்து கொண்டிருக்கிறார். என்னங்க நியாயம் இது?

உங்க கருத்துக்களை இங்கே பதிவு பண்ணுங்க.....