மதவெறியன் பேசுகிறேன்.....

பதிவுலகம் ஒவ்வொரு சீசனுக்கும் ஏற்றவாறு ஒரு பிரச்சனையில் சிக்கி கொள்வது வாடிக்கை. ஆனால் ஒரு சில பிரச்சனைகளுக்கு வருடம் முழுவதும் சீசன்தான். அதில் முக்கியமானது மதங்களைப் பற்றிய பிரச்சனை. முதலில் ஒன்றை நான் சொல்லிக்கொள்ள விரும்புகிறேன். இந்த பதிவில் கூறி இருக்கும் கருத்துக்கள் அனைத்தும் என் எண்ணங்களின் வெளிப்பாடே. இந்த கருத்துக்களை ஏதோ மற்றவர்களுக்கு நாட்டாமை பண்ணுவதற்காக  நான் எழுதி இருக்கிறேன் என்று நினைத்துக் கொண்டால் அதற்கு நான் பொறுப்பாக முடியாது. சொல்லப்போனால் படித்தவர்களுக்கு நாட்டாமை செய்ய யாராலும் முடியாது. ஏனென்றால் பிறர் சொல்வதை காது கொடுத்து கேட்கும் அளவிற்கு தற்கால படித்தவர்களுக்கு பொறுமை கிடையாது என்பதுதான் உண்மை. 

இன உணர்வு குறித்து இதற்கு முன் எழுதிய கட்டுரையில் நான் சில கருத்துக்கள் குறிப்பிட்டிருந்தேன். எந்த உயிரினமுமே இன உணர்வு இல்லாமல் வாழ்ந்து விட முடியாது. சிந்திக்கும் திறன் குன்றிய விலங்குகளே இப்படி என்றால், மனிதன் மட்டும் இதற்கு எப்படி விதி விலக்காக முடியும்? எல்லா மனிதனுக்குமே அவனது அறிவிற்கு ஏற்றபடி இன உணர்வு இருக்கவே செய்யும். இன உணர்வு என்பது, சாதி, மத, இன, மொழி அடிப்படையில் இருக்கவேண்டும் என்று கூட அவசியம் இல்லை. மிக சிறிய விஷயங்களில் கூட இன உணர்வு தோன்றும். நான் மதுரைக்காரன், நான் பொறியியல் படித்தவன், நான் நாத்திகன் என்று ஏதாவது ஒரு இனத்தோடு நம்மை பொருத்திக்கொள்ளவே நாம் விரும்புகிறோம். இது இல்லாமல் வாழவே முடியாது என்பதே உண்மை. 

இது இப்படியே இருக்கும் வரை பிரச்சனை இல்லை. ஆனால் அவன் வேறு ஒரு இனத்தை எப்போது சந்திக்கிறானோ அப்போதே பிரச்சனை தொடங்குகிறது. சமயம் வரும்போது அவனை மட்டம் தட்ட காத்துக் கொண்டிருக்கிறான். சரி விஷயத்துக்கு வருவோம். நடக்கும் விஷயம்  ஒன்றே ஒன்றுதான். ஆனால் அதை பார்க்கும் கண்கள்தான் வித விதமான கலர் கண்ணாடிகளை அணிந்து கொள்கின்றன. பிரச்சனை இங்கேதான் தொடங்குகிறது. நான் பள்ளியில் படித்து கொண்டிருக்கும் போது ஒரு ஆசிரியர் சொன்ன விஷயம். "உன் மதம் சிறந்தது என்று சொல்ல உனக்கு உரிமை உண்டு. ஆனால் அடுத்தவரின் மதம் மட்டமானது என்று சொல்ல உரிமை கிடையாது." இந்த வார்த்தைகள் என் மனதில் ஆழமாக பதிந்து விட்டன. 

மதத்துக்கும் கடவுளுக்கும் நிறைய வித்தியாசங்கள் உண்டு. மதங்கள் கடவுளை உருவாக்கவில்லை. கடவுளும் மதத்தை உருவாக்கவில்லை. கடவுளுக்காக மனிதன் மதத்தை உருவாக்கினான். பின்னர் மனிதனுக்காக மதங்கள் கடவுள்களை உருவாக்கி கொண்டது. என்னை பொறுத்தவரை இருப்பது ஒரே கடவுள்தான். ஆனால் அதை வழிபடும் முறைதான் வெவ்வேறு. அந்த வழிபடும் முறையை தொகுத்து உருவாக்கப்பட்ட வழிமுறைதான் மதம். ஆக கடவுளை வணங்கும் முறையைதான் மதம் என்று சொல்கிறோம். சில மதங்களில் கடவுளை மட்டும் வணங்குகிறார்கள். சில மதங்களில் கடவுளோடு சேர்த்து கடவுளின் அம்சங்களாக கருதப்படும் தூதர்களையும் வணங்குகிறார்கள். அவ்வளவே வித்தியாசம். 

எப்படி ஒரு சில நித்தியானந்தாக்களால் ஒட்டுமொத்த இந்துக்களுமே அயோக்கியர்கள் என்று மதிப்பிட முடியாதோ அதே போல ஒரு சில கசாப்களால் ஒட்டுமொத்த இசுலாமியத்தையும் மதிப்பிட முடியாது. ஆனால் இன்று நடப்பது அதுதான். அடுத்த மதத்தில் ஏதாவது தவறு நடந்து விடாதா? எவனாவது ஒரு அயோக்கியன் மாட்டிக்கொள்ள மாட்டானா? அதை வைத்து அந்த மதத்தில் இருப்பவர்களை இழித்தும், பழித்தும் பரிகாசம் செய்தும் அத்தனை நாள் தனக்குள் இருந்த அந்த மதவெறி பிடித்த மிருகத்தின் பசியை தற்காலிகமாக போக்கி கொள்ள மாட்டோமா? என்று வெறி பிடித்த மிருகமாக அலைகிறார்கள்.  இப்படி செய்பவர்கள் கண்டிப்பாக ஒரு உண்மையான இந்துவாகவோ அல்லது முஸ்லிமாகவோ அல்லது வேறு எந்த கடவுளையும் நம்புபவராகவோ இருக்க முடியாது. அடுத்தவனின் பலவீனத்தையும் அவனது இக்கட்டான சூழ்நிலையையும் பயன்படுத்தி, அவனை பரிகாசம் செய்து, நம் கடவுளை வணங்க செய்வது விபசாரத்தை விட கேவலமான ஒரு செய்கை. இப்படி செய்பவர்களும், செய்பவர்களுக்கு வக்காலத்து வாங்குபவர்களும் இதை புரிந்து கொள்ள வேண்டும். 

தன்னுடைய கடவுளின் மீதோ, அல்லது தன்னுடைய மதத்தின், மீதோ தீவிர நம்பிக்கை உள்ளவர்கள் இப்படி அடித்துக்கொள்ள மாட்டார்கள். உண்மையான இறை நம்பிக்கையாளர்களுக்கு இருக்க வேண்டியது அன்பு மற்றும் பொறுமை.இவர்களை ஒப்பிடுகையில் நாத்திகர்கள் எவ்வளவோ மேல். தங்களின் சித்தாந்ததை தாங்களே காக்க வேண்டும் என்ற முனைப்பில் இருக்கிறார்கள். ஆனால் இறை நம்பிக்கையாளர்கள் அப்படியல்ல. தங்கள் கடவுள்தான் உலகத்திலேயே சிறந்தது, உயர்ந்தது, சக்தி வாய்ந்தது என்று நம்புகிறார்கள் அல்லவா? அந்த சக்தி வாய்ந்த கடவுளை மீறி உங்கள் மதத்தை யார் என்ன செய்து விட முடியும்? அப்படி இருக்க, நம் மதத்துக்கு நாம் ஏன் வக்கீலாக மாற வேண்டும்? மதத்தை காக்கும் வீரனாக மாற வேண்டும்? அப்படியானால் நம் கடவுள் மீதே நமக்கு நம்பிக்கை இல்லை என்றுதானே அர்த்தம்?

மதம் என்பது ஒரு கட்சியோ அல்லது சங்கமோ அல்ல. அது ஒரு வழி. கடவுளை அடையும் வழி. அதை ஒரு சங்கமாக மாற்றிய பெருமை ஆறறிவு படைத்த, உலகிலேயே மிக அறிவாளியான மிருகமான மனிதனுக்கு உண்டு. நல்ல ஆன்மிகவாதி, படித்தவன், இறைநம்பிக்கையாளன், நல்ல மனிதன் இவர்கள் எல்லோருக்கும் ஒரு பொதுவான பண்பு இருக்கிறது. அது எல்லோருக்கும் சம அளவில் மரியாதை கொடுப்பது மற்றும் இன வேறுபாடு இல்லாமல் அன்பு செலுத்துவது. அப்படி இல்லாத எவனும் தன்னை ஒரு ஆன்மீகவாதி என்றோ, படித்தவன் என்றோ, இறை நம்பிக்கையாளன் என்றோ, நல்ல மனிதன் என்று சொல்லிக்கொள்ள தகுதி இல்லை. அடுத்தவர் மனம் புண்படாமல் உங்கள் கருத்தை உங்களால் ஆணித்தரமாக சொல்ல முடிந்தால் மார்தட்டிக் கொள்ளலாம், "நான் படித்தவன்", என்று. இல்லை என்றால் மன்னித்து விடுங்கள் அந்த தகுதி நமக்கில்லை.  

எங்கோ படித்த ஒரு கதை. கடவுள் மனிதனை படைத்து, தன்னைப்பற்றிய உண்மையை சிறு துண்டுகளாக உடைத்து உலகமெங்கும் போட்டு மனிதன் தன் வாழ்நாள் முழுவதும் அதை தேடும்படி செய்தாராம். மனிதர்களும் அதை தேடி அலைந்தார்களாம். அவ்வப்போது தங்களுக்குள் அடித்து கொண்டார்களாம். ஒரு நாள் உண்மையின் ஒரு துண்டை ஒரு மனிதன் கண்டுபிடித்து விட்டானாம். உடனே கடவுளின் உதவியாளர் பதறினாராம். "மனிதனுக்கு உண்மை கிடைத்து விட்டது. இனி உங்களை கண்டு பிடித்து விடுவார்கள்.".  அதற்கு கடவுள் சொன்னாராம், "கவலைப்படாதே, இந்த உண்மையை கண்டு பிடித்தவன் கடவுள் ஆகி விடுவான், அவன் பின்னே ஒரு கூட்டம் சேரும், எல்லோரும் மறுபடியும் தங்களுக்குள் அடித்து கொள்வார்கள்."

இதுதான் நடக்கிறது. அந்த உண்மை என்ன என்பதை யாரும் கேட்பதில்லை. கேட்க தயாராகவும் இல்லை. அதை கண்டு பிடித்து சொன்னவரை கடவுளாக்கி நமக்குள்அடித்து கொள்கிறோம். கொஞ்சம் காது கொடுத்து கேட்டால் தெரியும் அனைத்து தூதர்கள் சொன்னதும் ஒரே உண்மையின் வெவ்வேறு துண்டுகள்தான் என்று. 

உங்கள் கருத்துக்களை இங்கே பதிவு பண்ணுங்க....